Naar aanleiding van een oproep van BunnyBin is Joris via een hele omweg in december 2008 bij mij terecht gekomen. Joris had jaren lang in een te klein hokje gezeten. Joris had ook nooit goed voer gekregen, maar altijd alleen maar "pretvoer". Joris was heel erg eenzaam. Gelukkig heeft een mevrouw Joris gered en via BunnyBin een oproep gedaan. Er werd een vriendinnetje voor Joris gevonden. Joris genoot van alle aandacht en likjes van zijn nieuwe vriendin. Hij deed niets liever dan tegen haar aanzitten en haar zo af en toe ook een likje geven, alleen had hij daarvoor niet altijd de kracht. Ook was het zo dat als vriendinlief even wegliep, Joris vervolgens omviel. Zo zwak was hij. Hij kon daardoor ook niet lekker gaan rennen met zijn Lief. Doordat Joris zo verwaarloosd was, kon hij ook niet meer zo goed voor zichzelf zorgen. Zijn lijfje was zo ontzettend stijf en broos en bij het minste of geringste brak hij iets. Joris was zo’n ontzettend teer konijntje. Maar etenx85. Dat ging prima. Joris had het heel goed staan met zijn maag. Hij moest natuurlijk alle schade van de afgelopen jaren inhalen! Omdat Joris toch niet lekker kon rennen met zijn Lief, is besloten een bejaarde vriendin voor hem te gaan zoeken die het niet meer zo heel nodig vond om de boel op stelten te zetten. Dus kwam er weer een oproep op de weblog van BunnyBin te staan.
Op deze oproep had Monique gereageerd. Joris mocht bij haar gaan wonen. Ze heeft Joris laten opereren aan zijn oogje. Het 3e ooglid is verwijderd.
Joris, na de operatie.
Langzaam maar zeker knapte Joris op. Hij genoot van de wortel en de witlof en al het ander lekkers en vooral de liefde die hij kreeg. Hij begon te spelen met de handdoek, graafde in de Gouden Gids en scheurde er kleine stukjes vanaf. Voorzichtjes begon Joris door de kamer te hupsen. Iedere keer een klein stukje verder. Arm ventje. Hij was al die ruimte totaal niet gewend. Monique had meerdere konijntjes in huis, waaronder Wobbel, een heel jong konijnenmeisje. Als Wobbel het rennen zat was, dan kroop ze lekker tegen Joris aan. Maar eigenlijk was Wobbel toch te energiek voor Joris. Na heel lang wikken en wegen heeft Monique, ondanks dat Joris een lief, stram en oud opaatje was die ze het liefste voor altijd zou willen verzorgen, afscheid genomen van Joris. Uiteraard met de beste bedoelingen voor Joris. Joris had immers ook recht op een partner.
In diezelfde periode was Snippie bij ons gekomen om te kijken wat er met haar aan de hand was. Vroeger had Snippie een vriendje. Vriendje was overleden en Snippie bleef alleen achter. Een aantal jaren heeft ze helemaal alleen in haar hok gezeten. Haar baasjes zeiden dat ze onaaibaar was, gromde, beet en alles aanvloog wat in haar hok kwam. Interessant. Daar hou ik namelijk wel van. Snippie zou een tijdje bij mij komen wonen om te kijken waar haar gedrag vandaan kwam. De reden was al snel duidelijk. Ze wilde heel veel aandacht, maar vooral ook ruimte. Snippie was nog maar een paar dagen bij mij toen bleek dat ze ziek was. Ze had parasieten in haar darmpjes. Gelukkig niets ernstigs en met een flinke kuur was ze weer helemaal opgeknapt. Na een tijdje werd ze wéér ziek. Dus weer naar de dierenarts. Andere medicijnen meegekregen en die heb ik haar net zo lang gegeven, totdat het weer beter met haar ging. De dierenarts had niet verwacht dat ze er boven op zou komen, Want Snippie was een toch al wat oudere (9 jaar), ongesteriliseerde dame. Maar gelukkig is ze er toch bovenop gekomen. Snippie was intussen behoorlijk wat afgevallen en ik had dan ook besloten dat ze maar lekker binnen moest blijven. In die periode hadden haar baasjes ook aangegeven dat ze bij mij waarschijnlijk beter af zou zijn dan bij hun.... dus..... Snippie mocht haar oude dag bij mij slijten. Ze vond het heerlijk in huis. De hele dag huppelde ze door het hele huis, behalve als ik in de keuken was, dan was madammeke ook in de keuken. Ze wist namelijk dat daar de groenten waren. Snippie hield ontzettend van kroelen, kroelen en nog eens kroelen. Ze kon er geen genoeg van krijgen. Ze "kroelde" ook terug. Ze was echt zo'n lieve meid.
Kusje
Ondanks haar hoge leeftijd heb ik haar zelfs geleerd om op geluidjes te reageren. Snippie kroop namelijk graag onder het logeerbed waar ik niet bij kon. Dus een van de dingen die ik haar had geleerd was dat ze bij een bepaald geluidje wat lekkers kreeg. En dat werkte. Ik stond beneden aan de trap. Liet het geluidje horen en daar kwam Snippie netjes aangehuppeld! Maarx85.. Snippie was een oude vrijgezelle dame. Op een gegeven moment was een van mijn cavia’s overleden. Het eerste wat Snippie deed was bij het hok van Peggy, de achtergebleven cavia, gaan zitten. Alsof ze wist dat Peggy nu alleen was. Normaal ging Snippie nooit bij de cavia's zitten. Zo bijzonder. Snippie week echt niet van het hok af en ging er uiteindelijk op haar gemak voor liggen. Toen toch maar het hok open gezet en Snippie ging bij Peggy in het hok zitten.
Snippie heeft Peggy zelfs zitten wassen. Peggy snapte niets van dat gekke beest met die lange oren, maar liet zich toch wassen. Ook zaten ze op een gegeven moment samen brokjes te eten. Iets wat Snippie sinds lange tijd niet meer had gedaan. Ze leefde namelijk op groenten en een beetje hooi. Snippie was duidelijk toe aan een vriendje waar ze de hele dag mee kon knuffelen. Dus op zoek naar een wat oudere man. Ik had Opvang Konijnenberg als bemiddelingsbureau ingeschakeld en zij hadden op hun beurt weer met Monique overlegd. Uiteindelijk hadden we besloten dat we Snippie aan Joris zouden gaan koppelen. Ze mochten dan bij mij lekker binnen wonen.
Doordat Joris zo stram was, zat hij de hele dag maar een beetje te zitten. Door zijn stramheid kon Joris ook niet liggen. Joris kon alleen liggen als hij pal in de zon zat en dan het liefste nog achter glas.
De eerste keer dat ik dat zag, schrok ik me rot, want ik had Joris immers nog nooit zien liggen. Zo af en toe ging hij een rondje huppen, maar dat was dan ook echt maar een klein rondje. Daarna ging hij weer zitten soezen. Hij had het altijd wel door als er wat lekkers in de buurt was, want dan ging hij, voor zover hij kon, op z'n achterpootjes zitten.
Snippie vond hem leuk en likte hem dan ook helemaal af, maar ze wil zelf ook kusjes van hem krijgen. Ze snapte alleen niet zo goed waarom Joris haar niet terug "kroelde". Daardoor zat ze wel eens aan hem te trekken. Uiteindelijk waren Joris en Snippie een gezellig stelletje dat lekker tegen elkaar aan kroop.
Joris ok 'n kusje
Het leek de goede kant op te gaan met Joris. Hij ging meer bewegen en hij rende achter Snippie aan. Hij wilde ook weleens eeeeh... ja precies, een echt konijn zijn. Snipp
ie kon dit echter niet waarderen en het was gedaan met de pret. Snippie raakte totaal in paniek van Joris en Joris maar achter haar aanrennen met z’n stramme lijfje. Omdat het voor Snippie echt niet leuk meer was, heb ik ze niet meer bij elkaar gelaten. Het risico was te groot dat Joris iets zou breken. Zijn botten waren immers zo ontzettend broos en hij had al een keer z’n pootje gebroken. Op zoek dus naar een nieuw vriendinnetje voor Joris. Dit was al half half geregeld, totdat Joris slijm bij zijn keutels had zitten. Arme Joris. De dierenarts zag het niet meer zitten met Joris, maar ik wilde hem toch graag nog een kans geven. Ik had op dat moment geen idee of ik daar wel goed aan deed en dat was ontzettend moeilijk. Maar ik volgde mijn gevoel. Joris at immers nog wel zelf. Vooral de lekkere dingen (groenten en fruit), maar ook brokjes. Verder sliep hij erg veel. Ik wilde absoluut niet gaan tobben met Joris. Hij had al zoveel te verduren gehad. Dus als hij niet vooruit zou gaan, alleen maar achteruit en zelfs zou stoppen met eten, dan mocht hij gaan uitrusten. Hoe rot dit ook klinkt. Maarx85. Joris knapte weer op (al was dat aan zijn lijfje niet meer te zien). Joris had namelijk nog een taak te volbrengen; als echte opa. Een weeskonijntje, Jerommeke, van een paar weken oud, dat ik met de hand had groot gebracht, had ik bij Joris gezet. Joris kon niet zoveel meer hebben, maar Jerommeke vond hij toch wel leuk. Hij gedroeg zich als een heuse superopa. Hij kroop tegen Jerom aan en Jerom kroop tegen Joris aan en Joris waste Jerommeke met regelmaat helemaal af.
Snippie vond het allemaal wel best en wilde echt haar rust. Maar Joris apart, Snippie apart en nog een logeetje, Hornet, apartx85 Ik was iedere keer aan het tobben wie wanneer los mocht lopen en op een gegeven moment was ik het eerlijk gezegd een klein beetje zat. Dus had ik Snippie en Hornet los in de kamer, gang en keuken gelaten. Als ze geen zin hadden in elkaar, dan konden ze in ieder geval alle kanten op om elkaar te ontlopen. Ik was verder gegaan met het doen van m’n ding en toen ik later terug kwam, zaten ze samen in de kamer. Niet echt dicht bij elkaar of zo, maar goed, er werd niet gevochten. Zolang er niet werd gevochten, vond ik het best, kon er weer een binnenhok uit de kamer. Na verloop van tijd (dagen) gingen ze steeds dichter naar elkaar toe totdat ik zag dat Snippie Hornet aan het aflikken was. Tja.... en nu dan? Achjaaaaaaaa..... nu blijft Hornet gezellig hier wonen. Ik zou het echt bij 10 eigen konijnen houden. Maar ach, die ene... kan er ook nog wel bij.
Jerom groeide goed (en nog steeds ;-)) en blijkbaar vond Joris dat zijn taak erop zat. 17 augustus 2009. Ik kwam ’s maandags uit m’n werk en Joris lag. Joris kon niet liggen, behalve als hij achter het raam pal in de zon lag. Alleen dan kon Joris liggen. Ik wist dus gelijk dat het niet goed was en heb Joris direct bij me genomen. Een half uur later overleed hij in m’n armen. Joris z’n lijfje was op. Helemaal op. Hij kon echt niet verder meer, terwijl hij zelf nog wel verder wildex85..
Sinds Joris dood was, was Snippie ook anders. Ondanks dat ze niet meer bij elkaar zaten. Ze woonden overigens nog wel in dezelfde ruimte, dus ze hadden ook wel contact met elkaar. Snippie was stiller geworden en leek in korte tijd nog ouder geworden. Ze gedroeg zich alsof ze ziek was, maar we konden niet ontdekken wat er mis met haar zou zijn. Het leek wel alsof ze dement was. Ze zat dan te eten en dan stopte ze ineens met eten, terwijl het eten nog in haar bekkie zat. Ging verdwaasd in de kamer zitten. Soms zomaar met haar hoofdje tegen de muur. Ze reageerde niet meer op het geluidje om wat lekkers te komen halen. Liet haar plas overal lopen. Haar keutels zagen er overigens super uit. Maarx85Snippie was Snippie niet meer. Op een avond wilde ik naar bed gaan toen ik Snippie ineens hoorde rochelen. Dat is niet goed. Vaak een teken dat "de dood" eraan komt. Ik heb Snippie mee naar de slaapkamer genomen en op een dekbedje op de grond gelegd. Ik ben er naast gaan liggen, zodat ik haar de hele nacht in de gaten kon houden. Haar hoofdje ter hoogte van mijn hoofd. Ik wilde geen ademhaling van haar missen. Telkens als ze het moeilijk kreeg, zette ik haar wat rechterop, zodat ze makkelijker kon ademhalen en weer rustiger werd. Tegen half 5 is Snippie heel rustig ingeslapen. Nog geen twee weken nadat Joris de regenboogbrug is overgegaanx85..en dan ga je je toch het een en ander afvragenx85.
Lieve Snippie en Joris, we missen jullie heel erg. We hadden jullie zo graag nog bij ons gehad, zodat we jullie nog hadden kunnen geven wat jullie al die jaren hebben moeten missen, maar helaas. Het heeft niet zo mogen zijn....
