Zoals iedereen inmiddels wel weet, hebben wij Jerommeke met de hand groot gebracht. Eerst was het de bedoeling dat hij netjes terug naar de konijnenopvang zou gaan, maar Jerommeke was zo speciaal geworden, dat we hem toch graag wilden houden. Hij was zo leuk en zo ontzettend lief en bijdehand en vooral nog zo'n klein manneke. Ik wilde Jerom in de groep van Stamper plaatsen. Dat is een vrij stabiele groep, dus dat zou goed moeten komen. Thijs en Nikita met Groep Stamper gewisseld van hokken en Jerom bij de groep van Stamper gezet. Ik heb ze ongeveer 48 uur achter elkaar in de gaten gehouden en de conclusie getrokken dat het wel goed zou komen met die 5. Jerom trok steeds meer naar de groep. Knuffelen of lekker tegen elkaar aanzitten was er nog niet bij, maar dat heeft met Leon (de laatste die was toegevoegd aan de groep) ook even geduurd. Dat hij al met de rest uit het etensbakje zat te eten, vond ik al heel wat.
Jerom heeft precies 14 dagen in de groep van Stamper geleefd. Toen vonden we hem vrijdagsavonds dood in het hok...... Wat zijn we geschrokken!!! Hoe kan dat nou? Je gaat je zo ontzettend veel afvragen. Hebben we het wel goed gedaan? De juiste beslissingen genomen? Was hij niet toch te kwetsbaar? De dag ervoor dacht ik dat Jerom zich in een brokje had verslikt. Hij deed zo gek met zijn pootje en met zijn bekje en hij zat helemaal te trillen. Nadat ik hem wat water had gegeven, deed hij weer normaal. Had dat misschien er iets mee te maken? Toen we hem dood vonden, was zijn onderste ooglid omlaag en zag er bloederig uit. Zat er misschien iets niet goed in zijn hersentjes? Ik kon gelukkig geen tekenen van een vechtpartij zien of bijtwondjes.
Jerom kon zo lekker eten. Hij vond alles lekker.
Meehelpen met schoonmaken.
![Dscf3153]()
Voor het eerst buiten.
Arme Jerom, we hielden zoveel van hem en waren zo benieuwd hoe hij zou zijn als grote kerel. Helaas moeten we hem nu missen. Onze kleine druktemaker.
Toen hadden we Insi. Insi was niet een klein beetje verwaarloosd, maar volledig verwaarloosd in de opvang binnen gekomen. Hij was zo stram, dat als je hem op zijn kont op je hand zette, hij gewoon rechtop bleef zitten. Zijn vacht was een drama!! In de opvang was een groot deel van zijn vacht al geplukt. Insi liep ook, in plaats dat hij hupte. Ik doe alles op m'n gevoel in plaats van met m'n verstand en mijn gevoel zei dan ook dat Insi bij mij mocht komen wonen. Voor zo'n tobbertje is er altijd wel een plekje hier in huis. Ondanks de nodige medicatie die Insi kreeg, ging hij toch hard achteruit. Insi at niet, Insi vrat! Hield je eten voor zijn neus, dan moest je uitkijken dat hij je vingers niet mee op at. Insi genoot van alle aandacht en aaitjes die hij kreeg. Op een gegeven moment kon hij niet meer op zijn achterpootjes staan. Dus.... naar Utrecht, Wilhelminapark, toe. Onderweg vroeg Insi continue om aandacht die hij dan ook kreeg. Wellicht onverantwoord rijden, maar ik moest Insi ook blijven aaien. Ook onderweg bleef Insi lekker eten. Ik zit in de wachtkamer te wachten. Assistente was ook nog even bij hem komen kijken en kroelen en... Insi denkt: ik kap ermee. En Insi is gewoon ineens dood.....
Insi toen hij net bij mij was.
In korte tijd zijn er 4 konijntjes die we zo graag een fijne tijd hadden (en die we dat ook wel hebben gegeven) willen geven, dood gegaan. Dat is toch best heftig hoor!
Even wat leuker bericht.
Bij ons in de opvang komen toch wel met enige maat hamsters binnen. Als ik thuis geen hamster meer heb, dan moet ik er gewoon weer eentje hebben. Ik wacht dan altijd geduldig tot er weer een hamster in de opvang binnenkomt. Ik heb een lekker groot hok voor ze waarin ze kunnen rennen, klimmen en graven. Een tijd terug was het zover. Er was een klein hamstertje binnen gekomen. Nog erg jong. Ik heb haar meegenomen en hier is ze dan: Meisje. Ze ligt nu nog lekker te slapen. Straks wordt ze wakker en gaat ze de hele nacht door.
Het nieuwe vriendinnetje van Elvis is Daisy. Daisy zat het langste in de opvang en we vonden dat zij onderhand wel een eigen thuis had verdiend. Als Elvis haar zag zitten, mocht ze hier komen wonen. In de opvang heb ik ze gekoppeld en het ging eigenlijk gelijk al goed. Daisy is heel lief en rustig,dus alle fratsen die Elvis met haar uithaalde, liet ze gewoon over zich heen komen. Ze is nog wel erg schuchter, maar sinds van de week vlucht ze niet telkens meer onder de kast en weet ze dat als ik eraan kom, er ook wat lekkers aankomt. Voor lekkere dingen... daar willen ze best hun angst voor opzij zetten ;-).
Vorige maand zijn er vanuit de opvang twee zusjes bij mij komen logeren. Linze en Shirley. Ze zouden blijven om te kijken of ze al dan niet zwanger zouden zijn. Ze konden het zo goed met ekaar vinden, dat ik ze lekker bij elkaar in het hok en de ren had zitten. Mocht 1 van de 2 bevallen, dan konden ze alsnog uit elkaar gehaald worden.
Twee knappe en onwijs lieve meiden.
Alles samen delen :-)
Shirley was niet zwanger en zij is dan ook terug naar de opvang gegaan. Ze was al gereserveerd, dus ze kon gelijk door naar haar nieuwe vriend en thuis. Linze is wel bevallen van 3 kleintjes.
Linze bij het nest.
3 dikke babies
Ze groeien zo ontzettend hard!!
Hehe, eindelijk zijn de oogjes open. Ik moet zeggen dat het wel 3 erg luie babies zijn. ;-)
Maar helaas..... ook met hun gaat het allemaal niet zo lekker. Vorige week zondag zag ik dat Linze haar bakje eten niet helemaal leeg gegeten had. Omdat da
t toch echt niet klopt, heb ik haar en de babies direct naar binnen gehaald. Linze had een hele dikke buik en wilde echt niet eten. Het bleek moerziekte te zijn. Dat verklaarde ook dat de babies zo ontzettend groot zijn. Maandagochtend direct naar de plaatselijke dierenarts. Voordat ik ging had ik snel gekeken wat voor medicatie er bij moerziekte hoorden, zodat ik de dierenarts in de gaten kon houden. En dat was helaas niet voor niets. Het zou echt fijn zijn als er toch wat meer konijnkundige dierenartsen in de praktijken gaan werken. Dinsdag was Frank vrij en hij ging tussen de middag even bij haar kijken en gelijk haar medicijnen geven. Hij vond haar dood in haar hokje....
Met een zieke mama die van de pijn geen melk kan geven, is het natuurlijk wachten op de volgende problemen met de kleintjes. Die zijn dan ook gekomen. Geen melk, toch honger, dus dan maar vast voer, te snelle omschakeling van voer = darmproblemen. Ik houd het op de bekende dikke buikenziekte. Ik ben er de hele dag mee bezig en 's nachts ga ik er ook regelmatig uit om te kijken of alles nog wel goed is en ze nog wel een warm kruikje hebben. Ze moeten het gewoon redden. Er zijn de laatste tijd al veel te veel konijnen hier doodgegaan....
Nog even wat hele andere diersoorten: Onlangs zijn we bij het reptielenhuis de Oliemeulen in Tilburg geweest. We hebben het allebei niet zo heel erg op reptielen, maar het regende en we wilden er toch es tussenuit. Dus viel onze keuze op het reptielenhuis. Het is een kleine dierentuin. Vrij simpel opgezet. Er zat een hele leuke papegaai de show te stelen. Verder waren er onvoorstelbare mooie kikkers. Ze waren zo mooi, ook die kleuren, dat het haast niet te geloven is dat ze echt zijn. Verder waren er vooral veel slangen... brrrr, spinnen, aligators, egeltjes, schildpadden (ook gedumpte schildpadden), vleermuizen en nog meer van dat gekke "spul". Vooral met de slangen en de spinnen was ik erg blij dat ze achter glas zaten. Ik weet niet wat het is, maar ik krijg er echt (nog steeds) een super eng gevoel bij. We konden ook een zolder op. Daar zaten voornamelijk iets van Leguanen. Al gauw had ik door dat er iets levends in een kist zat. Ik dacht echt dat ik niet goed werd, en wilde eerlijk gezegd alleen maar weg van die plek. De dieren die er zaten, waren van dat type dier die ook konijntjes zouden eten. Ik kan niet zo goed tegen spanning, dus ik moest echt weg voordat ik van m'n stokje zou gaan. Dus wij naar buiten. Daar zaten ook van allerlei dieren. Prachtig, maar de gedachte dat er echt een dier in die kist zou zitten, liet me niet los. Om kwart voor 12 zou er op die zolder een demonstratie zijn van een vogelspin en een slang(etje). Na lang wikken en wegen, wij naar toch maar naar boven. Intussen was er ook en kinderklas aangekomen en.... zij waren zo stoer om de kist te openen. En wat bleek. Er zat een Leguaan in. Mannetje en vrouwtje waren even apart gezet, zodat het vrouwtje rustig kon eten. Phoe, wat een opluchting!!! Later bleek ook nog dat er geen levende dieren werden gevoerd. Dat was ook een hele geruststelling. Nu we zover waren, ook maar naar die demonstratie. Die was op een ander gedeelte van de zolder. Ik ging dicht bij de deur staan, zodat ik snel weg kon, mocht het te eng worden (wist ik veel ;-)). Ging die deur dicht......niet fijn. Maar goed. De beste man begon over de slang te vertellen en het was echt mega interessant. Later mochten we de slang aanraken (we waren in totaal met z'n zessen. Frank en ik en nog een ouderpaar met een kleinkind). De spanning begon weer te stijgen, want hoe interessant het verhaal van die man ook was, die slang, okeeeee, dat slangetje was en bleef een slangetje en dus eng. Uiteindelijk toch slangetje om m'n nek laten leggen, op voorwaarde dat die meneer die slang.... eh dat slangetje echt vast zou blijven houden. Frank snel foto maken en weg met die griezel....jaks...
Frank was iets stoerder. De meneer dacht dat Frank mij had staan stangen met het treuzelen om de foto te maken en had de slang om Frank z'n nek geknoopt.
Daarna kwam de vogelspin. Nog interessanter. Echt waar. Die man kon echt boeiend vertellen. Het is een vrouwtje. Hoe je dat kunt zien? Aan haar dikke kont! Iedereen mocht ook de spin vasthouden. Maar ik vond het wel welletjes geweest. Als ik teveel spanning heb, dan heb ik mijn lichaam niet echt meer onder controle. Je mocht de spin absoluut niet laten vallen, want dan zou ze doodbloeden. Hij sprak zo liefdevol over dat beestje, dat ik het risico niet wilde nemen dat mijn arm toch een spastische beweging zou makenen daardoor dat beestje zou vallen en overlijden.
Frank was wel zo stoer. Kijk maar.
Deze knappert zat ook in het dierentuintje. Hij was zo leuk :-)
Goe, dat was het voor vandaag. Ik ga m'n bedje opzoeken. Vannacht er immers weer uit om de kruik weer op te warmen en te kijken of alles nog in orde is en morgen er weer vroeg uit om te gaan werken.
Groetjes, Anneloes
