De kleintjes van Linze. Ze zijn zo mooi en zo ontzettend lief. Oke, dat zijn ze eigenlijk allemaal wel, maar toch, als je ze bij je hebt, lijkt het net altijd ietsje specialer ;-) Helaas gaat het niet zo heel goed met ze. Het kleine witje was echt megaziek. Alle verschijnselen van de dikke-buiken-ziekte waren aan wezig. Snel begonnen met alle nodige medicijnen. Op 1 na had ik alle medicijnen in huis. De laatste zo snel mogelijk bij de dierenarts gehaald en het gevecht kon ech gaan beginnen. Omdat ik overdag moet werken, maar ik het toch wel erg belangrijk vind dat de medicijnen op tijd worden gegeven, heb ik het dag/nacht ritme omgedraaid. Dus 's nachts er uit om op tijd de medicijnen te kunnen geven. Het is vrij zwaar (ik heb een 40-urige werkweek en ik woon nou ook niet echt bepaald dicht bij m'n werk) maar als Ukkie daarmee zou opknappen, dan moet het gewoon. Heel simpel. Na twee dagen kwam het eerste keuteltje. De hoop op verbetering wordt groter. Zouden we hem er doorheen kunnen rekken?
Spelen op de bank
Ukkie blijft lekker zitten. Hij is immers best ernstig ziek.
Ruim een week zijn we tegen die rotziekte aan het vechten geweest. Eergisteren kwam de vuiligheid pas echt uit het lijfje van Ukkie. Eindelijk! Ukkie at inmiddels ook netjes zijn dwangvoer van Science Selective. De melk vond hij toch niet zo lekker, die at hij dan ook echt met tegenzin. Gisteravond ging Ukkie ineens hard achter uit. Was hij eerst nog aan het huppelen over de bank, hij werd steeds zwakker en zwakker en tegen twaalven is hij overleden...... Ondanks het knokken, hebben we hem niet kunnen redden. De emoties die dan loskomen zijn niet te beschrijven. Frustratie, boosheid, verdriet, onmacht....
Uiteraard gaan we door met vechten. We hebben immers nog twee kleintjes hierzo! We gaan ervoor! Duimen jullie mee?
6 opmerkingen: