Lapina, Zorg voor Konijnen: mei 2010

14 Mei, eindelijk vakantie, dus allemaal lekkere dingen in huis gehaald voor 's avonds op de bank. Eerst even alle konijntjes los. Het gekke was dat Eefje helemaal geen zin had om haar hok uit te komen. Daisy en Elvis hadden wel zin om hun beentjes te strekken, net zoals de rest. Eefje had 's woensdags ook al niet zoveel zin om naar buiten te gaan, maar toen ik haar eenmaal buiten had gezet, ging ze toch lekker haar gang. Ik had wel een paar korstjes op haar rug gevoeld, maar die zagen er verder goed uit. Waarschijnlijk hadden ze wat onenigheid gehad? Eefje was al enigszins verlamd aan haar achterhand, maar ze kon zich toch nog best goed redden met haar handicap. Alleen toen ik haar vrijdags dus buiten zette, toen bleef ze zitten. Dus ik zeg: kom op, even lekker lopen. Toen zag ik dat ze met haar linkerachterpoot sleepte. Nu zaten haar knieen ook los in de kom, dus ik dacht: knie uit de kom en heb haar mee naar binnen gekomen om even tot rust te laten komen en te kijken wat er precies aan de hand was. Beau, een ziek logeetje, zat al op de bank. Eefje er ook bij en even een groenten en nog wat lekker erbij. Wij wat lekkers, de konijnen ook wat lekkers. Nou, Eefje vond dat toch wel errug lekker en ze at er dan ook gretig van.

Filmpje opgezet en Beau op schoot, Eefje op de bank. Op een gegeven moment rook ik toch een akelig luchtje, maar ik kon het niet plaatsen. Omdat Beau niet fit was, dacht ik dat hij het was. Ik was 's middags nog even met hem naar de dierenarts geweest. Hij had klonters in zijn plas zitten, wat erg pijnlijk voor hem was. Met medicatie moest hij er weer boven op komen. Ik kon het toch eigenlijk niet uitstaan dat ik die geur niet kon plaatsen dus maar de konijnen onderzocht. Van Beau kwam het niet vandaan. Dan moest Eefje het zijn. En inderdaad, de geur werd bij Eefje sterker. Eefje heeft een megadikke vacht, dus ik moest heel goed kijken of ik iets geks zag. Toen zag ik dat haar huid zwart was. Nou, toen direct de dierenarts in Den Bosch gebeld en we konden gelijk terecht. Ik dacht dat Eefjes poot aan het afsterven was. De dierenarts gaf aan dat dat niet zo was, want haar poot was nog helemaal warm. Maar er zat wel een gigantische grote ontsteking die zelfs naar haar rug liep. De onsteking was zo ernstig dat er niets meer aan te doen was. We hebben Eefje toen helaas moeten laten inslapen. Ik denk wel dat ze dat zelf ook besefte. Eenmaal in de auto bood ze namelijk geen weerstand meer, terwijl ze eigenlijk altijd haar eigen pittige karaktertje laat zien.

Eefje, altijd nieuwsgierig

Lekker verstoppen onder t hooi

ff uitrusten

Gewoon Eefje

Tja, en dan ga je je afvragen.... waarom heb ik niks aan haar gezien of gemerkt. Vind het zo onwijs rot en voel me ook wel schuldig. Aan de andere kant, Eefje was grotendeels verlamd aan haar achterhand en waarschijnlijk werkten haar zenuwen daar ook niet meer en voelde ze dus geen pijn. Ze had alleen heel veel ongemak met lopen. Maar het blijft rot.

Met Beau bleef het ook tobben. Hij wilde niet echt eten. Groenvoer wilde hij wel en 's zondags ging hij zelfs uit zn flesje drinken. Nou, dat leek de goede kant op te gaan... Totdat hij 's avonds moest plassen, met veel pijn en moeite. Nadien is hij alleen maar harder en harder achteruit gegaan. De volgende dag heb ik direct de dierenarts gebeld. Zij hebben hem nog verder onderzocht en gaven aan dat hij te ziek was om te behandelen. Hij had heel veel pijn net onder zijn ribben. Als de dierenarts hem daar aanraakte, dan kromp hij helemaal in elkaar. Dus ook Beau moesten we laten inslapen. Toen hij zijn plas liet lopen, heeft de assistente snel zijn plas opgevangen en er een stripje doorheen gehaald. Uit dat stripje bleek dat de waardes van zijn urine heel slecht waren. Ze hadden aan zijn oogwit gezien dat zijn lever ook niet meer in orde was. Arme Beau.

Het begin van onze vakantie was niet echt super.

Het weekend er op zouden Wobbel en Bikkel van Monique bij mij komen logeren. Harvey was tijdens zijn genezingsproces een keer ontsnapt en was toen Wobbel tegen gekomen en dacht vast wat een lekker ding. Dat was zo ongeveer 5 weken geleden. Wobbel dxb4r gedrag veranderde en ze werd ook behoorlijk wat dikker. Tegen de tijd dat Wobbel zou moeten bevallen, zou Monique een weekend weg zijn. Dus afgesproken dat Wobbel en Bikkel bij mij zouden logeren. Wobbel zou dan bij mij bevallen. Sjonge... vervelend zeg. hihi. Maar dinsdagochtend kreeg ik een sms van: Wobbel is druk druk druk met haar nest. Hmmmm. Dan moeten ze maar heel snel naar mij komen.

Voor de uitgebreide versie verwijs ik gemakshalve even naar de weblog van Binkies http://konijnenopvangbinkies.wordpress.com/

Net geboren

Dikke buikjes

n lekker schoon nest, mama had er zo'n bende van gemaakt

Wobbel had het zwaar! We zijn zoveel als mogelijk bij haar gebleven en hebben haar almaar geaaid en gerust gesteld. Het was in en middels half 12 donderdagavond en Wobbel kreeg weeen. Na een kwartiertje draaide ze zich ineens om in het nest en daar waren de kleintjes. Ondertussen in 1 hand de telefoon om Monique op de hoogte te houden, in de andere hand de camera. Leuk om dit een keer meegemaakt te mogen hebben. Eerst leek het erop dat Wobbel helemaal niet naar haar kleintjes omkeek. De volgende dag had ze ze nog niet schoongemaakt. 's Nachts was er trouwens nog een kleintje geboren. Ze lag met haar dode kleintje voor zich, languit op haar buik. Dat kleintje was echt zo groot. Arme Wobbel. Vandaar dat ze het zo zwaar had.

Inmiddels zijn we een week verder en ik kan de kleintjes nog maar amper met 1 hand vasthouden. Ze groeien zo hard! Wel erg leuk hoor. En ze vinden het nu al fijn om gekroeld te worden. Ze gedragen zich nu al zoals hun vader Harvey. Gek he. Heb dit nog nooit zo meegemaakt. Alle foto's staan trouwens ook op http://picasaweb.google.nl/Frankenloesje/WobbelBikkelEnDeKleintjes dit zodat Monique (en jullie natuurlijk ook) de groei van de kleintjes toch kan/kunnen volgen.

Verder gaat het allemaal z'n gangetje. Ik heb nog een moederloos klein konijntje van een wee
k of 8. Deze zit bij Peggy en Jim en zij zorgen er heel goed voor. Zij zijn echt geschikte pleegouders. Ze zoeken hem op en ze kruipen er lekker tegen aan. Zo mooi om te zien.

Logeert er een koppeltje bij mij dat opnieuw gekoppeld moet worden. Maar eerst ga ik kijken wat er met 1 konijntje aan de hand is. Zij is namelijk zo ontzettend schuchter, maar ik kan nu niet zeggen dat ze echt bang is. Dat blijkt ze al jaren te zijn. Een hele uitdaging weer ;-)

In onze vakantie zijn we naar Scheveningen geweest. De zee is zo gaaf. Ga er graag naar toe. Nog fijner was het dat er geen bal te doen was. Heerlijk. Ik hou namelijk helemaal niet van drukte. We hadden bijna het hele strand voor onzelf. Op de terrasjes zaten wel wat mensen en dat was het dan ook. Ook zaten er musjes. Wat zijn ze toch leuk en "strand". We hadden net onze appeltaart op en daar kwam er al 1 aanvliegen. Musje ging gewoon op m'n schoteltje zitten he, om de kruimels op te pikken. En natuurlijk had ik geen camera binnen handbereik. Maar toch heb ik een leuke kunnen maken.

Ook zijn we nog naar het papegaaienpark in Veldhoven geweest. Altijd een feest om naar toe te gaan. Die beesten zijn geweldig. Althans.... tot op bepaalde hoogte. Je mag daar de papegaaien nootjes voeren, er zitten andere dieren, waaronder ook gedumpte konijnen, je kun in een voiliere vol met papegaaien. Het leuke is dat ze dan op je komen zitten. Ze weten dan heus dat ze wat lekkers krijgen. Nou, ik had ook een paar papegaaien op me zitten. 1 Zat op m'n schouder en ineens zegt Frank: je oorbel.... je oorbel wordt gejat!!! Nou, ik voelde er helemaal niks van, dus had zoiets van: Huh? En jahoor, daar vloog een papegaai weg met mijn oorbel. Net die ik van Frank voor mijn verjaardag heb gehad. Balen!!! Ik heb 2 gaatjes boven elkaar en had zoiets van: waarom moet ie nou net deze pakken en die andere is veel goedkoper en kleiner. En denk maar niet dat die papegaai de oorbel wilde afgeven he. Hij vloog de hele voiliere door en ging zitten waar wij natuurlijk nooit en te nimmer bij konden komen. Papegaai zwikte niet voor een nootje, ook niet voor een hele hand nootjes, niet voor een stukje appel. Helemaal niks hoor. Een andere papegaai zat ook al te azen op wat die ene toch voor iets interessants in zijn bek had. Uiteindelijk kreeg die graaigaai toch door dat die oorbeel niet te kraken was en liet hem vallen. Wij blij en opgelucht, alleen was de oorbel helemaal stuk.