Gisteravond hadden we nog wat doorgewerkt in de opvang en zo na achten waren we klaar en konden we eindelijk naar huis. Op naar de frietjes met een lekker flesje bier. Voordat het zover was, moesten we eerst nog over de polderweggetjes en de snelweg naar huis glibberen. Eenmaal op de A27 konden we al wat meer doorrijden. 1 Rijbaan was redelijk schoon. Voor ons gingen ze echter steeds trager rijden en ik besloot toch maar eens wat meer door te gaan rijden, want zo heel erg langzaam rijden was nu ook weer niet nodig. Dus, hup, naar links en voorzichtjes het gas wat verder ingetrapt. Moest voorzichtig blijven natuurlijk, want het wegdek was toch ondergesneeuwd en het sneeuwde op dat moment ook nog. Zien we iets kleins de snelweg oversteken. Doordat het glad was, kon ik niet hard remmen, dus dan maar zachtjes remmen en toch uitgeweken voor het diertje. Toen we dichterbij kwamen, zagen we dat het een heel klein poesje was. Aaaacheeeeeerm....Hoe komt die uk nou op de snelweg terecht?? Als Frank denkt dat een dier in gevaar is, moet ie het redden, ongeacht de omstandigheden. Dus dat was stoppen. Ik kreeg echt niet de kans om eerst naar de vluchtstrook te gaan, want meneer had de deur van de auto al open om uit te stappen ;-). Dus aan de linkse kant, zo dicht mogelijk bij de vangrail gestopt, alarmlichten aan en maar hopen dat alle auto's en inhalende vrachtwagens me op tijd zouden zien en ontwijken. Intussen had een vrachtwagen van het wegwerkverkeer me zien staan en hij ging naast me staan, alleen dan op de vluchtstrook met al zijn lichten aan die hij maar had. Alle automobilisten werden zo dus door een soort sluisje gevoerd. Intussen was Frank tegen het verkeer in gelopen om het poesje te zoeken (ook niet geheel ongevaarlijk..., zeg maar gerust levensgevaarlijk). Hij had zich op het ergste voorbereid en schrok dan ook behoorlijk toen hij een klein hoopje zag liggen. Gelukkig was dit een hoopje troep van de snelweg. Verder zoeken en... hij hoorde miauwen. De adrenaline moet door zijn lijf gegierd hebben, want hij keek rond en zag het kleine hummeltje op de vangrail in de middenberm zitten!!! Wat was hij blij dat hij de ukkepuk te pakken had zeg. Ondertussen was het mij gelukt om met de auto de snelweg over te steken naar de vluchtstrook. M'n "hulp" ging er toen ook weer vandoor (Bedankt onbekende hulp!). Toen ik uitstapte en richting Frank liep, zag ik dat Frank inmiddels ook was overgestoken naar de vluchtstrook en hij liep helemaal ineengedoken. Dacht eerst dat het hummeltje gewond was, maar de kleine mankeerde helemaal niets!!! Ze was wel heel erg vies een door en doornat. In de auto hebben we haar zo goed als mogelijk drooggemaakt en ze was al heel snel op haar gemakkie. Tijdens het rijden was ze Frank allemaal kopjes aan het geven. Was natuurlijk ook haar reddende engel :-D
Eenmaal thuis was ze erg onrustig en maar miauwen met dat kleine piepstemmetje. Gelukkig werd het al snel minder toen ik haar wat eten had gegeven.
Superman!
Ze voelde zich na het eten ook al heel snel op haar gemak
En uiteindelijk nestelde ze zich lekker in Frank zn armen. Schetig he!
Morgen ga ik met haar naar de dierenarst om haar na te laten kijken. Ze is een klein beetje aan de diaree. Verder gaat het goed met haar. Ze wil alleen maar bij een van ons zijn en nu ligt ze ook lekker op mn schoot te slapen. Dat wordt nog wat. Kan ik haar houden? Mn eigen katten reageren er op het moment niet zo super op. Naar het asiel? Verschrikkelijk. Heb dan zelf wel een konijnenasiel, maar ik heb er de grootste moeite mee om een dier naar het asiel te brengen. Stom he. Misschien is er wel iemand die graag een poesje wil hebben. Dat kan ook natuurlijk. Of een oproep vanuit Binkies en tot die tijd zelf verzorgen. Ook dat is een optie... ???We zien het wel hoe het gaat lopen, er komt vanzelf een oplossing.
Fijne zondag!!
Groetjes, Frank en Anneloes
