Die kleine Vince

Vince is echt een lekker gek konijntje. Ze springt overal op en onderzoekt alles. Eergisteren zag ik haar languit op de verwarming liggen, die aanstond. Ik was bang dat de verwarming te warm zou zijn voor haar en had een handdoek op de verwarming gelegd waar ze op kon gaan liggen. Maar neehoor. Madam wilde perse echt op de verwarming liggen en owee als ik haar probeerde te storen!

Op haar oogje kun je zien waar de witte ooguitvloeiing zich hecht. Het goede nieuws is dat ze inmiddels 717 gram weegt. Ze begint gelukkig weer een klein beetje op gewicht te komen.

Morgen met Vince naar de dierenarts. Hoop op positieve berichten!

Gisteren in de opvang weer wezen helpen met het schoonmaken (lees: lekker knuffelen van de konijntjes) van de hokken. Het was weer heerlijk om even mn hoofd helemaal leeg te maken en met die beestjes bezig te zijn. Het zijn toch van die schatjes! En als ze dan allemaal eten, drinken en wat groenten hebben gehad, is het muisstil in de opvang en hoor je de bunnies alleen nog maar eten en drinken. Zooooo "rustgevend" ;-)

Vince, Noortje en de rest

Met Noortje gaat het goed. Ze is een leuk en dartel konijntje. Ze houdt ontzettend van rennen en zit dan ook echt geen moment stil. Ze laat zich vrij goed aaien, helemaal als er wat te bikken valt. Zodra 's morgens vroeg het licht in de keuken aangaat, staat ze al voor het hekje van haar hok. Ze weet dan dat er wat lekkers aan zit te komen. Ik zie nog geen tekenen van zwangerschap. Dus wie weet kan ze over 2 weken terug naar de opvang, waar ze vervolgens op zoek mag naar een vriendje en gezin.

Met Vince gaat het redelijk, maar de zorgen blijven. Ze wil nog altijd geen hooi eten. Soms vraag ik me af of ze het wel weg krijgt. Brokjes daar is ze ook niet dol op en ze houdt het gerust een hele dag vol om niets te eten. Als ik haar daarna brinta met geweekte SSS geef, dan valt ze er echt op aan. De vraag is: Kan ze de brokjes echt niet eten (ze heeft natuurlijk het probleem dat haar mondje niet ver open kan), of heeft ze er gewoon geen zin in. Ze krijgt 2x per dag een paar druppeltjes Traumeel, zodat haar kaakjes wat ontspannen. Dan is er ook nog een probleem met haar oogje. Ze heeft bij 1 oogje taaie wittige ooguitvloeiingen wat zich vervolgens op haar oog hecht. Ik krijg het er met geen enkele mogelijkheid vanaf. Sinds gisteren doe ik 2x per dag een druppeltje Oculoheel in haar oog. Het lijkt te minderen.... Het goede nieuws is dat ze gegroeid is. Ik heb Vince ook naar binnen gehaald. Buiten zat ze de hele dag maar op een hoopje bij de andere konijnen. Ze had het duidelijk niet naar haar zin. Binnen is ze heel aktief en sjeest ze het hele huis door. Voor de katten is ze absoluut niet bang. Als Snoesje (die toch ruim 8 kilo zwaarder is dan Vince) op de bank ligt, gaat ze er rustig naast zitten. Blijkbaar is ze graag bij ons.

Donderdag 1 november a.s. heb ik een afspraak om met Vince op controle te komen bij dierenkliniek Wilhelminapark.

Vince en haar nieuwe knuffel.

Vince op haar troontje

Jessie wordt ook nog altijd goed opgenomen door Stamper en Lotte, helemaal als er wat te eten valt, dan is het dikke mik. In hun ren staat ook nog een hok zonder gaas waar ze lekker in kunnen gaan liggen. Vaak liggen ze met zn drietjes naast en tegen elkaar in het hok. Van de week zag ik Stamper en Lotte erin liggen en Jessie zag ik nergens. Toen zag ik opeens een kopje onder Stamper zijn buik vandaan komen. Ze had zich helemaal onder Stamper zn lijfje gewerkt. Lekker warm!

Als ze maar kunnen eten....;-)

 

Asterix heeft zich ook weer eens een keer laten zien. Ik krijg de indruk dat hij met zijn winterslaap gaat beginnen. Zie hem amper nog. Zo af en toe hoor ik hem 's nachts nog wel even rennen in zijn rad, maar dat is meestal maar van korte duur. Asterix is en blijft een klein dingeske.

weggelopen hond en vliegles eendjes

De avonturen van Frank

Deel 1: Hond weggelopen!

Vorige week zaterdag (13 oktober) reed ik in de auto naar huis over de zandzuigerstraat. Dit is een drukke weg waar je 50 km/h mag maar er in de regel rond de 70/80 km/h gereden word. Ik zag in mijn ooghoek een zwart met witte hond langs het fietspad lopen. Raar, het beestje keek om zich heen en er liep verder niemand in de buurt. Ik besloot om te draaien omdat ik het niet helemaal vertrouwde. Eenmaal weer aan de andere kant er langs gereden liep de hond al meer op de grasstrook dan op het voet-fietspad. Nog maar een keertje draaien want je kunt daar nergen stoppen langs de kant. Nadat ik weer was omgedraaid besloot ik de auto bij de wasboxen te parkeren langs de andere kant waar ik eerst naar toe reed. Eenmaal daar aangekomen begon ik te bedenken hoe ik deze hond aan deze kant van de weg kon krijgenx85 Dat was al niet meer nodig want toen ik uitstapte liep de hond al vrolijk op me af en was blijkbaar zomaar de weg overgestokenx85! Link, maar dat scheelt mij een behoorlijke actie. Het beestje had een belastingpenning en een ketting om zonder riem. Het was duidelijk dat deze lieve hond daar niet thuis hoorde. Ik vroeg haar of ze een beetje verdwaald was.. Uiteraard blafte ze een beetje terug dus ik nam maar aan dat ze me verstaan had. Ik besloot de hond in de auto mee te nemen en hoopte dat ze aan een autorit gewend was. Ik wist niet of ze moeilijk ging doen, maar nee hoor, ze was super rustig en lief en haar zandpoten hadden al plaats gevonden op de stoel. Ze kwijlde ook nog lekker de boel onder, maar ach voor deze keer vond ik dat geen ramp. Nood breekt wet!!

Ik op weg naar het dierenasiel in de hoop dat ze me daar meer konden vertellen. Of iemand de hond kwijt was bijvorbeeld of dat ze haar gegevens konden achterhalen. Eenmaal daar aangekomen bleek ze gelukkig gechipt te zijn. De naam 'Nousja' kwam boven water en haar verblijfplaats. Het baasje werd gebeld en bleek haar nog niet te missen. Hij was stomverbaasd dat ze weg was gelopen.. Achteraf bleek het hek open te hebben gestaan en was ze dus nog maar net ontsnapt! Ze was dus al wel 1,3 kilometer van huis langs drukke wegen. Dus ik was wel blij dat ik haar had meegenomen. Er werd overeengekomen dat ik haar naar huis zou brengen. Ze mocht dus nog een ritje lief op de stoel kwijlen. Het was echt een hele lieve hond en het leek of ze het allemaal begreep als ik tegen haar praatte.

Echt komischx85 Toen we op de afgesproken plek aankwamen stond haar baasje al blij te wachten en naam haar terug in ontvangst. Ik kreeg zelfs nog een kleine vergoeding wat ik eigenlijk niet wilde, ik was allang blij dat Nousja veilig thuis was en niet al zwervend een of ander ongeluk had veroorzaakt langs de weg! Wat me van de hele situatie opviel was dat er al tientallen auto’s en mensen langs gereden en gefietst waren en niemand begreep of wilde begrijpen dat dit beestje daar helemaal niet hoorde!

Deel 2: Eerste vliegles Kwik, Kwek, Kwak en Kwukx85

Afgelopen vrijdag (19 oktober) liep ik naar huis vanuit het werk. Bijna thuis hoor ik bij mij om de hoek een hoop gekwetter van jonge eendjes. Vier stuks waren blijkbaar net de weg overgestoken en waren druk zoekend naar hun moeder. Ik hoorde gekwaak vanachter de wand in het water. Moeder eend lag al lang en breed met al één kleintje in het water te wachten op de rest. De kleintjes waren niet in staat om over de wand naar haar toe te gaan en rende druk op en neer,  ook omdat ik daar poolshoogte kwam nemen. Ik had liever niet dat ze terug de weg op gingen, dus ik pushte ze een beetje richting de hoek van de wand. Deze wand bestaat uit grove wapeningskorf met stenen en jawel hoorx85..Nachtmerrie 1 kwam uit: Eén huppeleendje zocht zijn weg in de hoek in die korfwand en zakte wegx85 Een van de vier was dus foetsie en ik kon er al niet meer bijx85 Ojee shit!!, die kan straks niet meer terug en die zit zo meteen vast, dacht ik. Hier blijf ik dus niet staan, want straks gaan die andere drie er ook heen.

Moeder vloog vanuit het water op de wand en kwam even kijken en kwaken. Gelukkig bleven die kleintjes dan in haar buurt piepen. Zo had ik mooi even tijd om een oud laken uit de berging te vissen. Hopend dat moeders één voor één de kleintjes in haar bek zou meenemen, keek ik stiekem om de hoek met het laken naar het schouwspel. Nee hoor, ze sprong weer in het water. Héé, nummer vier had inmiddels zijn weg uit de korfwand teruggevonden en rende weer naar de andere drie.. Fjoew, gelukkig! Nu liep ik naar het midden van de wand en hoopte ze alle vier onder het laken te kunnen vangen. Dat ging niet, dus moest het maar één voor één.

Dat ging best goed en ze renden ook niet meer zo weg. Zo nummer één was onder het laken gekomen. Ik pakte de kleine op en hield haar boven de wand. Op gepaste afstand gooide ik het ukkie als het ware met een zetje in het water. Plons!! Moeder eend zwom meteen naar ukkie toe en hij was al weer zwemmend boven water. Nummer twee,drie ving ik al stukken sneller en wierp ze op dezelfde manier in het water. Plons!! En iedere keer zat moeder eend toe te kijken hoe een van haar kleintjes in het water belande. Nummer vier had ik inmiddels ook onder het laken gevangen en kreeg hetzelfde enkeltje ‘plons’.

Later, nadat moeder met haar vijfdelige kroest wegzwom, bedacht ik me dat niet zij maar ik de eer had om haar kleintjes de eerste vliegles te geven!

Log geschreven door mijn zus en nichtje

Ziekte en afscheid Diddlina (het zwarte konijntje).

Nu we een beetje bekomen zijn kunnen we onze eerste ervaring met het verlies van ons lief konijntje vertellen.

Ons dwergkonijntje Diddlina kreeg last van een verkoudheid, dachten wij. Even afwachten, maar al snel werd het te erg, zodat we toch maar met haar naar de dierenarts zijn gegaan. Daar werd "snot" geconstateerd en hiervoor kreeg ze medicijnen. Hiervan zou ze snel weer op moeten knappen. Dat was op woensdag, maar op vrijdag was het eerder erger geworden. Haar neusje zat helemaal dicht en haar oogjes waren opgezet en ook bijna dicht. Ook had ze het heel benauwd en moest via haar mondje ademhalen. Wij weer naar de dierenarts, inmiddels behoorlijk zenuwachtig, want wij dachten dat er niets meer aan te doen zou zijn. Gelukkig, de dierenarts was optimistisch en vond het wel mee vallen. Gaf haar een spuitje zodat ze zich wat beter zou voelen. Wij opgelucht naar huis. Inmiddels gaven wij haar met een spuitje eten omdat ze zelf niet meer at.

Op zaterdagochtend leek het wel wat beter te gaan. Ze at gretig van zacht gemaakte brokjes. Maar net in de middag was haar toestand omgeslagen. Wij Anneloes gebeld en die kwam gelijk. (de Schat) Die schrok en belde gelijk naar Joanne. Op haar advies andere medicijnen gehaald in Sprang. Heel de dag zaten we zowat bij haar, vooral Angela, om haar vocht toe te dienen. Lukte steeds wel maar er kwam geen verbetering. Ook s’ nachts gingen we er uit om haar vocht te geven. De nieuwe medicijnen sloegen ook totaal niet aan, terwijl die zeker aan moesten slaan als de daadwerkelijk last van Snot had.

Maandagmorgen: vreselijk! Het was weer erger geworden. Ze wilde niets meer eten en er stond schuim op haar bekje en ze had het behoorlijk benauwd, want haar neusje zat nog steeds dicht. Angela moest nu echt naar school, dus ik alleen met lood in mijn schoenen naar de dierenarts. En daar was dan de boodschap waar we al zo bang voor waren: ze was echt erg ziek en zicht op herstel was er eigenlijk niet. Dit was een zeer moeilijk moment in mijn leven, maar ik heb er toen toch voor gekozen om haar in te laten slapen. Zo zou ze niet meer lijden. Ik heb er verschrikkelijk over moeten huilen, maar kon gelukkig met mijn verdriet bij mijn moeder terecht.

Ik (Angela) was inmiddels al naar huis gekomen omdat ik veel te zenuwachtig was hoe het zou zijn met m’n meisje. Toen ik thuis kwam was alleen papa er en die zei het toen tegen me. Hij houdt helemaal niet van dieren maar hij zei het wel erg lief tegen me.

’s Middags hebben we ze begraven in onze tuin.Dat was echt vreselijk!! :(

We hadden Dolly ons andere konijntje met wie ze in een hok zit, nog even aan haar laten ruiken. Het was echt alsof ze toen iets dacht van: Oké, dus daarom was ze er niet, want ze werd zelfs weer levendiger. Ze ging meteen weer rennen en binkies maken.

Waarschijnlijk gaan we nog wel op zoek naar een vriend(innetje) voor haar.

Met dank aan Anneloes, die ons altijd helpt als er iets met onze konijnen is. (En das toevallig mijn zus(je)

Angela en Anita

Ik (Anneloes) denk dat het een vorm van myxo is geweest. Een paar weken voordat ze ziek werd is ze hiertegen ingeent (haar eerste enting). Ik heb met andere mensen overlegd en zij denken ook dat het myxo is geweest. Mn zus had het bij de dierenarts, tijdens het spreekuur nog aangekaart, maar deze zei dat dat niet kon.

Buchuma

Ik had nog niet verteld over Buchuma. Sinds januari 2006 ben ik "peetouder" van Buchuma. Buchuma is een weesolifantje dat is opgenomen in het olifantjesweeshuis van Daphne Sheldrick in Kenia.

Buchuma werd gevonden toen hij vastzat in een mangat van de Mombassa-pijleiding. Het was erg moeilijk om hem er uit te trekken, omdat hij met zijn hoofd naar beneden lag en alleen een beetje rechtop door de kleine opening evrijd kon worden. Na zeer veel moeite lukte het toch om hem uit het mangat te krijgen.

 

Het reddingsvliegtuig heeft hem opgehaald van het vliegveld van Buchuma, waarnaar hij vernoemd is. Hij had veel kneuzingen en zwellingen op zn rug, maar was verder in goede conditie. Hij was wel heel erg getraumatiseerd en heeft de eerste nacht geprobeerd uit zn stal te klimmen en de verzorgers weg te duwen. Hoewel hij veel plijnlijke plekken had, dronk hij gulzig en de volgende morgen gedroeg hij zich rustiger tegenover de verzorgers en kon hij al naar buiten met de andere weesjes. Die waren allemaal heel opgewonden en renden naar de nieuwkomer om hem te begroeten. Buchuma was totaal verbijsterd om soortgenootjes van zijn eigen postuur te zien.

 

Regelmatig wordt ik (en natuurlijk nog vele andere peetouders van Buchuma) op de hoogte gehouden van zijn ontwikkelingen. Het is heel leuk om dat te lezen en het lijkt soms net alsof het mijn eigen olifantje is. Onderstaande foto kreeg ik een paar weken geleden toegestuurd (samen met een dvd). Buchuma wordt al echt een grote vent!

Zo af en toe, als ik de nieuwsbrief weer heb ontvangen, zal ik zijn avonturen hier op de log zetten.

Nieuwe loge --> Noortje

Toen ik afgelopen dinsdag naar de konijnenopvang ging om de hokken schoon te maken, waren daar net een behoorlijk aantal konijnen binnen gebracht. Hun verhaal is te lezen op de weblog van Opvang Konijnenberg. Ik kon het niet laten om er 1 mee te nemen en heb Noortje mee naar huis genomen. Ze mag hier logeren om af te wachten of ze al dan niet zwanger is.

Noortje:

Ze heeft al geweldige binkies gemaakt. Zo grappig om te zien hoe ze dat kleine lijfje van haar dan de lucht in gooit...;-). Lotte is wel een klein beetje van slag door de aanwezigheid van Noortje. Ik hoop dat dat binnenkort toch wel minder wordt. Thijs vindt het ook wel interessant. Normaal springt hij nooit over het hekje naar de andere ren. Zag hij toch dat daar ineens een konijn zat. Hij moet vast gedacht hebben "interessant", want hij zat in een mum van tijd in haar ren. Die lobbes springt gewoon over het hekje... hmmm....;-)

Met Vince gaat het de goede kant op en ik verwacht dat het samen met haar ontbijten binnenkort tot de verleden tijd behoort. Ze wilde eerst niet eten als ik niet in de buurt was. Als ik in de buurt was, dan at ze alleen maar vloeibaar eten (brinta en worteltjespap) en geweekte SSS. Omdat ze nog niet echt groeide, heb ik haar tot vanmorgen toe met de hand bij gevoerd. Zojuist zag ik dat ze samen met haar zusje uit het bakje met "harde brokjes" zat te eten!! Nu moet ze nog aan het hooi, in de hoop dat als ze dat gaat eten, dat haar kiezen dan niet zo hard groeien. Gewoon hooi wilde ze niet. Van Kamille hooi wilde ze ook niets weten. Uiteindelijk heb ik via Joanne het telefoonnumme van DE Sannie gekregen. Zij heeft me tips gegeven waar ik mee aan de slag kan en ik hoop dat ons madammeke binnenkort dan ook zelf hooi gaat eten. En niet zomaar wat hooi... nee... paardenbloemhooi!! 

Fijne avond nog en voor straks alvast welterusten.

Anneloes

De tandjes van Vince zijn getrokken.

Gisteren was het een spannende dag. De tandjes van Vince zouden worden getrokken. We hadden om half 11 een afspraak bij Dierenkliniek Wilhelminapark in Utrecht. Om 10 uur waren we er al. Voordat we Vince in de praktijk achterlieten, hebben we nog even met een dierenarts alles doorgesproken. Hij keek ook nog eens in Vince haar bekkie en schrok ervan dat de kiezen ook al flink waren doorgegroeid. Wij schrokken ook gigantisch, want wat nu? Hij verzekerde ons dat ze hun uiterste best gingen doen en de tandjes zouden trekken en de kiezen zouden vlakken.  Om 14.00 uur konden we bellen of de operatie gelukt was en of we ze al konden ophalen. Als er complicaties waren, dan zouden zij zelf even bellen. Wij zijn lopend naar de stad gegaan om vervolgens te wachten, te wachten en te wachten. Wat kan de tijd toch ontzettend langzaam gaan.... Gaat om half 1 de telefoon, de dierenarts! We schrokken ons echt helemaal het weet niet wat. De dierenarts zou immers alleen bellen als er complicaties waren!!! De tandjes waren getrokken, zonder probleem. Nu blijkt dat Vince haar mondje niet ver open kan. De dierenarts kon ook heel moeilijk bij haar kiezen komen om deze te vlakken. Dat haar mondje niet ver open kan, kan ook weer problemen opleveren. Ze kan geen grote brokken eten en alleen zeer kleine stukjes hooi. De kans dat haar kiezen blijven groeien is dus aanwezig en dit gaan we natuurlijk zeer goed in de gaten houden.

Uiteindelijk konden we Vince om half 2 ophalen. EINDELIJK!! Ze was al best goed wakker en reageerde ook op onze stemmen. In de auto was ze in eerste instantie opgewekt, maar toen de terugreis door de gigantische file toch langer duurde dan de heenreis, kreeg ze last van de stress. Was blij dat we om een uur of 15.00 weer thuis waren. Belangrijk was dat ze snel ging eten en keutelen. Aangezien Vince dol op brinta is, heb ik haar een schaaltje brinta voorgezet. Ze ging er direct van eten. Super. Het keutelen liet ook niet lang op zich wachten. Geweldig. Vince heeft gemerkt dat ze haar tongetje nu ook buiten haar mondje kan gebruiken, wat eerst niet kon door de vreemde stand van haar tandjes. Ze heeft alles afgelikt wat ze tegen kwam. Zo grappig om te zien.

Doordat ik Vince ongeveer 3 maanden met de hand heb gevoerd, omdat ze anders simpelweg niet kon eten, is ze niet echt gewend om zelf het eten te pakken. Zodra het eten op een lepeltje of op mn hand ligt, pakt ze het er van af. Wat een gekke griet he...;-) Maar het is natuurlijk wel van belang dat ze langzaamaan toch zelf brokjes gaat pakken en hooi!

Hier een foto van Vince waarop te zien is dat haar tandjes buiten haar mondje groeien.

Getrokken tandjes van Vince.

De nieuwe ren is af!!

De eerste week van de vakantie zit er al weer op en is aardig nuttig besteed. We hebben kei hard aan de ren gewerkt en hij is af!!! Heerlijk. Kunnen de andere bunnies ook lekker wat rondhuppelen als ik ben werken en hoeven ze niet meer de hele tijd in hun hokje te zitten.

De ren in aanbouw:

Wat staat daar nou? Nikita en Thijs hebben het al in de gaten:

Nog een ren:

Grondige inspectie:

Flip zat alles vanaf het muurtje te volgen:

Aanstaande vrijdag worden Vince haar tandjes getrokken. Best spannend allemaal. Vince eet steeds moeilijker, zodat ik haar iedere dag moet bijvoeren om haar nog een beetje op gewicht te kunnen houden. Haar tandjes groeien zo hard, dat ze echt iedere week geknipt moeten worden, iets wat ze absoluut niet leuk vindt. In 1 tandje groot het vlees mee naar boven, zodat er steeds minder ruimte is om te knippen, en om nu telkens in het vlees te knippen is natuurlijk ook niet alles. Spannende dag dus, vrijdag!

Vince kan echt helemaal wegdoezelen als er iest van warmte in haar buurt is. Zo zat ze gisteravond voor de ventilator van m'n laptop te sudderen. He... die verveldende flits ook...;-)

Afgelopen zaterdag heb ik chinchilla Bas vanuit opvang konijnenberg naar zijn nieuwe thuis gebracht. De mensen waren helemaal weg van hem. Hij werd dan ook direct helemaal vertroeteld en verwend met een lekker stukje appel. Goed om te zien dat de mensen erg blij met hem waren en dat hij daar van zijn oude dag mag gaan genieten.

Gisteren kregen we ook het trieste nieuws te horen dat Gina is overleden. Het heeft Gina in haar korte leventje niet echt meegezeten. Toen ze bij mij was, had ze al een groot abces aan haar schouder. Eenmaal bij haar nieuwe thuis, waar ze door en door in de watten is gelegd, ontstond er weer een abces op haar schouder. Dit abces of misschien wel een gezwelletje was door de dierenarts weggehaald. Een tijdje terug had Gina ineens problemen aan haar oogje. Het oogje is eruit gehaald. Het andere oogje begon ook te ontsteken, maar die ontsteking kon met medicijnen een beetje worden onderdrukt. Haar luchtwegen waren verstopt, ze had een ontsteking op haar lip erbij gekregen en langzaam heeft ze zelf de vechtlust om te blijven leven opgegeven. Aan levenslust heeft het bij Gina niet gelegen, haar lichaampje was telkens zo zwak en ziek.

Wij wensen Kristel en haar vriend heel veel sterkte met het verlies van dit super leuke, bijzondere en eigenwijze konijntje en we zijn blij dat ze bij jullie heeft mogen wonen.