Ziekte en afscheid Diddlina (het zwarte konijntje).
Nu we een beetje bekomen zijn kunnen we onze eerste ervaring met het verlies van ons lief konijntje vertellen.
Ons dwergkonijntje Diddlina kreeg last van een verkoudheid, dachten wij. Even afwachten, maar al snel werd het te erg, zodat we toch maar met haar naar de dierenarts zijn gegaan. Daar werd "snot" geconstateerd en hiervoor kreeg ze medicijnen. Hiervan zou ze snel weer op moeten knappen. Dat was op woensdag, maar op vrijdag was het eerder erger geworden. Haar neusje zat helemaal dicht en haar oogjes waren opgezet en ook bijna dicht. Ook had ze het heel benauwd en moest via haar mondje ademhalen. Wij weer naar de dierenarts, inmiddels behoorlijk zenuwachtig, want wij dachten dat er niets meer aan te doen zou zijn. Gelukkig, de dierenarts was optimistisch en vond het wel mee vallen. Gaf haar een spuitje zodat ze zich wat beter zou voelen. Wij opgelucht naar huis. Inmiddels gaven wij haar met een spuitje eten omdat ze zelf niet meer at.
Op zaterdagochtend leek het wel wat beter te gaan. Ze at gretig van zacht gemaakte brokjes. Maar net in de middag was haar toestand omgeslagen. Wij Anneloes gebeld en die kwam gelijk. (de Schat) Die schrok en belde gelijk naar Joanne. Op haar advies andere medicijnen gehaald in Sprang. Heel de dag zaten we zowat bij haar, vooral Angela, om haar vocht toe te dienen. Lukte steeds wel maar er kwam geen verbetering. Ook s’ nachts gingen we er uit om haar vocht te geven. De nieuwe medicijnen sloegen ook totaal niet aan, terwijl die zeker aan moesten slaan als de daadwerkelijk last van Snot had.
Maandagmorgen: vreselijk! Het was weer erger geworden. Ze wilde niets meer eten en er stond schuim op haar bekje en ze had het behoorlijk benauwd, want haar neusje zat nog steeds dicht. Angela moest nu echt naar school, dus ik alleen met lood in mijn schoenen naar de dierenarts. En daar was dan de boodschap waar we al zo bang voor waren: ze was echt erg ziek en zicht op herstel was er eigenlijk niet. Dit was een zeer moeilijk moment in mijn leven, maar ik heb er toen toch voor gekozen om haar in te laten slapen. Zo zou ze niet meer lijden. Ik heb er verschrikkelijk over moeten huilen, maar kon gelukkig met mijn verdriet bij mijn moeder terecht.
Ik (Angela) was inmiddels al naar huis gekomen omdat ik veel te zenuwachtig was hoe het zou zijn met m’n meisje. Toen ik thuis kwam was alleen papa er en die zei het toen tegen me. Hij houdt helemaal niet van dieren maar hij zei het wel erg lief tegen me.
’s Middags hebben we ze begraven in onze tuin.Dat was echt vreselijk!! :(
We hadden Dolly ons andere konijntje met wie ze in een hok zit, nog even aan haar laten ruiken. Het was echt alsof ze toen iets dacht van: Oké, dus daarom was ze er niet, want ze werd zelfs weer levendiger. Ze ging meteen weer rennen en binkies maken.
Waarschijnlijk gaan we nog wel op zoek naar een vriend(innetje) voor haar.
Met dank aan Anneloes, die ons altijd helpt als er iets met onze konijnen is. (En das toevallig mijn zus(je)
Angela en Anita
Ik (Anneloes) denk dat het een vorm van myxo is geweest. Een paar weken voordat ze ziek werd is ze hiertegen ingeent (haar eerste enting). Ik heb met andere mensen overlegd en zij denken ook dat het myxo is geweest. Mn zus had het bij de dierenarts, tijdens het spreekuur nog aangekaart, maar deze zei dat dat niet kon.
6 opmerkingen: