Het is de laatste weken echt extra druk lijkt het wel. De tijd vliegt voorbij. Er is ook weer van alles gebeurd.
Annick en Kanjer zijn inmiddels terug naar de opvang. Kanjer zijn oortjes hebben een lange periode aan 1 kant gehangen. Uiteindelijk is het toch "goed" gekomen met zijn oortjes. Op een ochtend kwam ik bij Annick en Kanjer en dacht: wat zie ik toch aan Kanjer....??? Hing zijn ene oortje hoe het eigenlijk moest hangen. Dat was wel even wennen hoor. Hij had gelijk een heel ander gezichtje ;-)
Er zijn van de 7 babies helaas nog maar 2 kleintjes overgebleven. Voor zover ik het kan beoordelen gaat het goed met ze. Ze zijn druk!!!! Ik heb toch de indruk dat het halve wildjes zijn. We wachten met spanning af. Onderstaand een filmpje van 2 weken geleden tijdens het voeren. Zo ongeduldig als ze zijn :)
http://picasaweb.google.nl/Frankenloesje/BabiesOpvangKonijnenberg#
De kleintjes zijn ongeveer 2 weken iedere dag mee naar het werk gegaan. Zo leuk om te zien wat ze de hele dag uitvoeren. Als je overdag weg bent, mis je dat toch. Uiteindelijk waren ze zo groot, dat ze best thuis konden blijven. Sinds ruim een week zitten ze nu in een echt hok met zaagsel. Dat was wel even wennen hoor. Inmiddels zijn ze helemaal gewend. Soms twijfel ik er aan of het wel echt konijntjes zijn. Ze klimmen als hamsters tegen de tralies op en als de bovenklep openstaat, dan springen ze als sprinkhanen zo hoog om te proberen om bovenop het hok te komen. Ze zijn echt helemaal superleuk. Ik denk dat het bruintje een meisje is en het witje een jongetje. Ik kan het helaas nog niet goed zien, misschien over een week.
Nadat ze een paar dagen hebben mogen wennen aan hun nieuwe verblijf, heb ik er een bruggetje ingezet. Dat moest natuurlijk helemaal onderzocht worden.
Vandaag hebben de kleintjes extra veel aandacht gehad. M'n nichtjes waren op visite en die wilden natuurlijk wel met de kleintjes kroelen.
Ons bruintje houdt er erg van om zich te verstoppen. Ze heeft dan ook een groot gedeelte van de tijd die ze bij ons zat, in de mouw van het jasje van m'n zus gezeten.
Aan Hornet zijn voetje is eindelijk verbetering te zien. De haren zijn al flink aangegroeid. Hij krijgt nog steeds antibiotica. Heel slecht, maar ik durf er niet mee te stoppen. Van de week had ik overleg gehad met de dierenarts en hij adviseerde om ook nog even door te gaan. Op een heel klein plekje bij zijn hiel is een korstvorming. Ik hoop dat het daarbij blijft.
Verder is het natuurlijk overal erg heet geweest. Echt te heet voor de konijntjes. Bij de konijnen had ik koelelementen gelegd. Thijs was de enige die er gebruik van maakte. Lekker even de pootjes afkoelen.
Maar hoe warm het dan ook mag zijn. Ze moeten en zullen tegen elkaar aan liggen. Heerlijk om te zien. Zo is helemaal goed te zien het verschil tussen Thijs en Nikita.
Afgelopen week nog met Joris naar de dierenarts geweest. Het leek de goede kant op te gaan met hem. Hij ging meer bewegen en hij rende achter Snippie aan. Hij wilde ook weleens eeeeh... ja precies, een echt konijn zijn. Snippie kon dit echter niet waarderen en het was gedaan met de pret. Snippie raakte totaal in paniek van Joris en Joris maar achter haar aanrennen. Omdat het voor Snippie echt niet leuk meer was, heb ik ze niet meer bij elkaar gelaten. Op zoek dus naar een vriendinnetje voor Joris. Dit was al half half geregeld, totdat Joris afgelopen woensdag slijm bij zijn keutels had zitten. Arme Joris. De dierenarts zag het niet meer zitten met Joris, maar ik wilde hem toch graag nog een kans geven. Ik heb totaal geen idee of ik er goed aan heb gedaan. En dat is best moeilijk. Joris eet nog wel zelf. Vooral de lekkere dingen (groenten en fruit), maar ook brokjes. Verder slaapt hij erg veel. Ik wil niet gaan tobben met Joris. Hij heeft al zoveel te verduren gehad. Dus als hij niet vooruit gaat, alleen maar achteruit en zelfs stopt met eten, dan mag hij gaan uitrusten. Hoe rot dit ook klinkt.
Eind juni kreeg ik van Vrienden van de Olifant een brief in de brievenbus. Ik voelde al dat er iets aan de hand zou zijn. Ondanks dat ik Buchuma nog nooit heb gezien en hem met tig andere mensen als petefant heb gehad, kreeg ik toch de kriebels dat er iets met hem aan de hand zou zijn. Gelukkig niets ernstigs. Buchuma had voor een onafhankelijk leven gekozen. Hij sliep al langere tijd buiten het weeshuis. Met hem zijn 12 andere olifantjes de vrije natuur in gegaan. En daar doen "we" het toch voor. Toch zullen ze nog wel een hele poos in de buurt van het reservaat blijven en het reservaat zelfs bezoeken. Zo zijn olifanten. Uit het oog, maar niet uit het hart ;-) Ik ben nu in afwachting van een nieuw petefantje dat gesteund moet worden. Omdat ik nooit kan kiezen heb ik de instantiegevraagd om een olifantje toe te wijzen. Ik ben
benieuwd wie het zal worden.
Als laatste zomaar nog even wat foto's van de liefste hond van de hele wereld. Caithlyn. Een heus allemansvriendinnetje.
Ze vindt het heerlijk om op schoot te zitten en om daarna naar dromeland te vertrekken. Het land waar ik ook zo even een kijkje ga nemen ;-)
Welterusten!
9 opmerkingen: