Flipke is er niet meer. Zo in december 2010 merkten we dat Flip behoorlijk aan het zeveren was. Nu zeverde Flip wel vaker, vooral als hij aan het spinnen was, maar nu was het echt heel erg! Omdat dit dus niet goed kon zijn, naar de dierenarts gegaan om te kijken wat er aan scheelde. Hij had een ontsteking op zijn tong zitten. Heel vreemd, want aan die kant had Flip geen kiezen zitten. Een antibiotica-injectie gekregen en na 2 dagen terug. Zo gezegd, zo gedaan. Na 2 dagen terug, maar het was nog niet veel minder. Nog maar eens wat antibiotica en na het weekend terug komen. Het zeveren leek wat minder te worden, maar toen we na het weekend weer naar de dierenarts gingen, was de ontsteking nog altijd niet weg. Toen hebben we een 10-daagse antibioticakuur meegekregen. Tegen het einde van de week zouden we resultaat moeten zien. Flip is niet de moeilijkste en pakte zijn pilletjes netjes. Maar... na 10 dagen nog altijd geen verbetering. Het ging alleen maar slechter met Flip. Hij was zelfs helemaal nat van het zeveren. Bleef afvallen. Droogde hem een paar keer per dag af en kamde dan ook gelijk zijn vachtje, omdat het er van het zeveren niet meer uitzag. Hij had zelfs kale plekken gekregen. Het was niet meer normaal. Zodra de kuur was afgelopen, direct een nieuwe afspraak gemaakt. Ik ging er nog altijd van uit dat er een flinke ontsteking in zijn bekkie zat, al had ik wel een onder gevoel (maar dat drukte ik weg, er was immers een ontsteking). 17 Januari jl. dus even snel naar de dierenarts om te zien wat de vervolgaktie zou zijn. De dierenarts keek en schrok, liep wat onrustig heen en weer en zij plots: we stoppen ermee. Nu ken ik de dierenarts vrij goed en hij weet van mij dat ik wel wat gewend ben, maar met mn eigen beestjes werkt het toch net allemaal wat anders. Ik schrok me rot. Dit had ik niet verwacht... of was dat dan toch mijn onderbuikgevoel wat ik had weggestopt? Dus hij voegde er snel aan toe: als jij het er mee eens bent. Ik wist met de hele situatie even geen raad. Frank was er niet, Flip was er slecht aan toe en had net het bericht gekregen dat het beter was om hem in te laten slapen. Om Flip niet langer te laten lijden heb ik toen maar besloten om hem direct te laten inslapen en niet te wachten tot de volgende dag. Ondertussen druk overdenkend of ik Frank zou bellen ja of nee, want ik weet dat hij dan als een gek naar me toegereden zou komen en zou hij dan geen ongeluk krijgen. Maar Frank moest toch wel afscheid kunnen nemen van Flip. Flip heeft eerst een narcosemiddel gekregen en lag lekker te slapen toen Frank aan kwam. Rustig hebben we samen afscheid genomen van Flipke. Flip was zo zwak dat zijn ademhaling alleen al van de narcose met tijden haperde. Na de euthanasiespuit was Flip dan ook zo van deze wereld vertrokken.
Wat een gemis. Geen geklepper meer van naar binnen, naar buiten, naar binnen, geen Flipke meer die op bed ligt, geen Flip meer die voor het keukenraam naar binnen zit te kijken....
Dag Flipke!
Altijd wel in voor een kroel
Het gekke is dat een paar weken (op 4 december) voordat Flip ziek werd, Yue op ons pad is gekomen. Eigenlijk kon het niet anders he, dat we haar zouden houden ;-) We waren 's maandags na het weekend direct naar de dierenarts gegaan om te zien of ze heel misschien toch gechipt zou zijn en of ze gezond was. Yue bleek in een superconditie te zijn, ondanks de situatie waarin we haar hadden gevonden. De dierenarts schatte haar op zo'n 7-8 weken. En... ze was niet gechipt. 5 Minuten later wel :-D Ze is nu echt helemaal van ons en we genieten van haar hoor. Wat een schatje en wat kan ze streken uithalen. Klimt in je benen, auwtsj, klimt in de gordijnen, maar komt ook overheerlijk bij je liggen. Ach, die kittenstreken... gaan vanzelf over... toch? ;-)
Yue in haar nieuwe paal
Die muisjes zijn zo interessant! Ze hebben de klauwtjes van Yue ook niet overleefd.
Yue, alweer flink gegroeid en hier lekker in dromeland
Ze gaat ook heel vaak op haar paal liggen slapen.
De eerste kadootjes, gehad van tante Monique
Tijd voor de 2e enting en ontwormkuur. Ze was hier alweer wat groter en zich meer bewust van wat er gebeurde.
Deze foto is van gisteren. Ze vindt de camera echt zo interessant. Daar moet ze even aanzitten.
We hebben nog een nieuwe bewoner. Toen Yue kwam, wilde Dropje met Yue spelen en andersom. Dat was echt een aardigheid om te zien. Ze deden elkaars gekke sprongetjes na. Toen besloten om Dropje een vriendje te geven en zie hier. Frutseltje. Altijd rustig, dol op eten en heel nieuwsgierig. Zo af en toe heeft hij ook zijn ADHD-momenten. Hij sjeest dan de hele kamer door, over de bank, onder de salontafel, rondje kamer, weer over de bank. Heerlijk om te zien.
Alles in de gaten houden. Het is een superstel en vooral lekker klef :-D
En nóg een nieuwe aanwinst, Tina. 3 Weken voordat we Flip moesten laten inslapen, hebben we Peggy moeten laten inslapen. Ze had haakjes op haar kiezen en die moesten verweggehaald worden. Peggy was al ruim 6, dus daar zat toch een risico aan. Gelukkig was Peggy weer goed uit de narcose gekomen, alleen ze wilde maar niet op gang komen. Ik heb haar zo ongeveer 1,5 week gedwangvoerd. Ze wilde wel, maar ze kon niet en op het laatst ging ze zo hard achteruit dat we haar moesten laten inslapen. Ze kon na de operatie niet meer op gang komen. Toen Peggy ziek was, wilde Jim ook bijna niet meer eten. Hoe moest dat nou als Peggy er niet meer zou zijn? Ze waren zo'n fantastisch stel samen. Jim is trouwens bij Peggy gebleven toen we haar lieten inslapen. Eenmaal thuis ging hij weer eten... Na ruim een week hebben we bij de caviaopvang een meisje voor hem gehaald. Ze is nog wel wat verlegen, maar laat zich al goed horen als er geritsel van plastic groentenzakken is.
Jim en Tina
Jim en Peggy, de pleegouders voor de moederloze konijnenbabietjes die hier weleens waren.
Tussen alle drukte van mijn eigen ziekenboeg, was er ook nog "het oor van Dirk". Dirk had een kat ontmoet en onderstaande heeft dat tot gevolg gehad. De bovenste laag van Dirk zijn oor was aan het afsterven. Het was ook kei hard. Dagelijks weekte ik zijn oor in de Badedas en een paar keer per dag zalfde ik zijn oortje. Na ongeveer 3 weken zou het afstervende deel moeten gaan loslaten. Het was echt vies. Heel veel pus en hij moet ook echt wel veel pijn hebben gehad. Arme Dirk.
Wat een drama zeg. Dacht dat het nooit goed zou komen, maar bleef volhouden. Wassen en zalven, wassen en zalven. Telkens weer, totdat....
Het "kapje" los was. Dirk heeft dit zelf gedaan. Zo'n uurtje van te voren had ik zijn oor nog verzorgd. Toen ik later ging kijken zag ik toch wel een heel kaal oortje... brrr
En zo zag het er uit. Moest wel een paar keer slikken hoor. Want zoveel ervaring heb ik nu ook weer niet. Hoe zou dit gaan genezen?
Nou, eigenlijk best goed. Kijk maar. Deze onderstaande foto was een paar dagen later genomen en zijn oor zag er al rustiger uit.
Deze foto is van gisteren en zijn oor is bijna genezen. Op het kale stuk gaan zelfs al haartjes groeien. We zijn heel benieuwd of het haar op zijn oor weer helemaal terug komt. Er is tenslotte wel een laag huid van af.
Pech is dat bij Dirk nu ook een abces tevoorschijn is gekomen. Gelukkig niet bij zijn oor, maar in zijn nek. Mijn eigen Elvis heeft ook een abces, onder zijn kin. Dus we blijven nog even wassen met Badedas en zalven maar.... Met het abces van Dirk lijkt het goed te gaan. Het abces van Elvis gaat telkens zo snel dicht. Probeer het zo goed als open te houden, zodat ik de wond kan spoelen, maar het valt vies tegen...:-(
En dan hebben we ook nog deze Kanjer, Suske. Suske komt van de Belgische Dierenbescherming vandaan. Hij is zo ontzettend verwaarloosd. Ik heb ook het idee dat hij een sneu geval van inteelt is, maar dat weet ik niet zeker. Wat is er allemaal met Suske aan de hand?
Nou, met zijn koppie is niks mis, wat een spetter hè? Ondanks dat hij echt ellende heeft meegemaakt en nog lang niet hersteld is, is hij zo ontzettend lief en dankbaar. En een hoog kroelgehalte... Hij heeft mn hart gebroken hoor :-D
Alleen... zooooo mager, schurft, sore hocks, ondanks zijn korte vacht, toch klitten bij zijn achterhand. Zijn achterpootjes staan heel raar achter zijn lijfje....Deze foto is genomen 2 dagen nadat ik hem bij mij thuis had.
Vergroeiingen in zijn voorpoten...Nagels die spontaan afbreken, zijn ook helemaal zacht.
Zijn voetjes... echt een drama!! De huid springt al bijna open als je er alleen al naar kijkt. Zijn voetjes bloeden dan ook weleens...
Ben hem lekker aan het verwennen met allerlei lekkers en hij voelt al wat steviger aan. Hij liep eerst heel instabiel. Als hij nu door de kamer rent, dan loopt hij bijna weer recht zonder onbalans. Omdat Suske geen zin heeft om op mijn schoot te blijven liggen totdat de zalf is ingetrokken, verbind ik zijn voetjes telkens maar. Niet te lang, want anders wordt de wond weer te zacht... lastig hoor, sore hocks.
...:-S We gaan deze kanjer mooi helemaal oplappen, ook al duurt het maanden. Wat ook leuk is, is dat hij sinds kort binkies maakt. Zo geweldig. Fijn om te zien dat hij blij is.
Zo... dat was het weer voor even. Donderdag gaan we met Vikky naar de orthopeet. Haar prothese is als het goed is af. We zijn heel benieuwd hoe het er uit ziet en hoe ze er zelf op zal gaan reageren. Wordt echt heel spannend!
Groetjes,
Oja, ben het verhaal over Dotje nog vergeten en over Mara... Moet toch echt vaker gaan loggen ;-)
En... kijk ook eens bij www.konijnenopvangbinkies.nl en op de weblog www.konijnenopvangbinkies.wordpress.com.
En....KONIJNENOPVANG BINKIES IS DRINGEND OP ZOEK NAAR VRIJWILLIGERS EN PLEEGGEZINNEN!!!
3 opmerkingen: